8 november 2017Weerzien met Bamba Wat kan een heerlijk bed, krakende witte lakens en super hoofdkussens toch een cadeautje zijn, ik heb heerlijk geslapen alhoewel ik wel vroeg wakker ben maar dat komt goed uit ik moet nog verslag afschrijven en het een en ander online zetten. De internetverbinding in het hotel is zo goed dat het weinig moeite kost. Dat moet ook wel, gidsteren kwam er een groep ambassadeurs binnen en die moeten ook een goede internetverbinding hebben. Ik zit tot aan het eten op bed met de laptop op schoot en net voordat we naar beneden moeten voor het ontbijt heb ik alles erop gezet wat ik wilde. We ontbijten om 9:00 uur want we kunnen het rustig aan doen we hoeven namelijk niet zo heel veel te rijden. Het is een heerlijk ontbijt en we laten ons het lekker maken. Daarna ga ik gauw terug naar de kamer want ik met nog het een en ander regelen met Gambia. Ik bel met Sameena die zo enthousiast voor ons bezig is, ik krijg daar kippenvel van. Ze heeft alle Rotaryclubs gemobiliseerd. Zaterdag als we aankomen worden we ’s avonds ontvangen bij Swiss Taverne (is van een Rotarian) door de Rotaryclub waar ik trouw heen ga als ik er ben, Rotaryclub Fajara. Op de dag van de veiling krijgen we ’s middags een lunch aangeboden door de andere clubs en ze heeft een interview geregeld bij de radio. Ik mail naar Lemon Creek om de laatste dingen te regelen en dan wordt ik gehaald door Yvonne. Beneden is de Gambiaans ambassadeur in Marokko en die wil mij een hand geven. Hij wist van onze Challenge af, erg leuk. Ik krijg zijn visitekaartje voor als we weer rijden, dan zijn we welkom in Rabat. Natuurlijk geef ik mijn mooie visitekaartje van de Rotary Challenge ook aan hem. Buiten gaan we samen op de foto bij onze auto. Hoe is het nou toch mogelijk dat we in hetzelfde hotel zitten. Leuk! Daarna gaan we op pad, we afgesproken het vandaag rustig aan te doen, want de afstand valt wel mee. We rijden Dakhla uit en wat is het hier toch mooi, ik blijf er van genieten en blijf maar foto´s maken. We hebben afgesproken te stoppen bij de zee, waar we ei met groente klaar gaan maken. We slaan af naar een klein vissersdorpje en het is een eind rijden naar de zee ongeveer 6,5 kilometer. Het is prachtig, zo desolaat. Als we denken hier stopt de wereld komen we uit bij een piepklein en zéér armoedig vissersdorpje. Ver weg van de bewoonde wereld leven deze mensen een sober leven. Wonen in tenthuisjes en piepklein. Dat is nou net niet de plek die we in gedachten hadden voor een lekkere picknick . maar we krijgen toestemming van een soldaat om iets verderop te mogen lunchen. Eerst was het INTERDIT maar uiteindelijk mogen we toch gaan lunchen. Een mooi plekje waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Er liggen wat oude visnetten aan de kant en verder is er niets behalve schelpjes. We maken een overheerlijk roerei met paprika en wortel en genieten allemaal van een heerlijke lunch. Lekker aan het water genieten van de rust en de vissersbootjes die langs komen. Houten bootjes met een geweldige hoge neus. Er komt ook nog een soldaat aanlopen die weer ergens anders bij hoort dus weer fiches afgeven. ( Dat zijn de formulieren waar al onze gegevens opstaan en die we al tig keren hebben moeten afgeven. Iedereen heeft ze 30X moeten kopiëren). We rijden weer terug door het mulle zand naar de doorgaande verharde weg en vervolgen onze route naar Bir Gandouz, hotel Barbas. Daar aangekomen is er aal één groep binnen en Mamba onze gids is er al. Hij loopt in zijn blauwe Mauritaanse jurk (heel breed waardoor ze de stof op hun schouders een paar keer terug moeten vouwen) en heet ons hartelijk welkom. Witte tulband op zijn hoofd, dikke zwarte snor eronder en ondeugende koolachtige pretoogjes. Mamba is een gids met vergunning van de overheid en dat is in Mauritanië belangrijk. Hij wil meteen met me thee drinken in een van de thee salons van het hotel, dat wil zeggen dat je daar liggend op matrassen je eigen thee mag maken op je eigen kookpitje. Ik spreek met hem af een uurtje later om de dingen omtrent de toch door te spreken. Jan ligt en ik zit in op een soort rood grastapijtje. Er moeten zaken worden gedaan. Volgens Bamba doe je dat door thee te drinken en daarna komt het wel. Ik drink dus drie glaasjes mierzoete sterke thee klaar voor de onderhandelingen. We spreken af op welke momenten hij hoeveel geld nodig heeft en boven op zijn kamer reken ik het eerste deel met hem af. We tekenen er allebei voor en we kunnen morgen gaan rijden. We moeten nog eten en bestellen pizza’s en omdat we allemaal trek hebben in een glaasje wijn komt de koffiekan op tafel en schenken we elkaar af en toe een kopje koffie in. Ik heb met Jan doorgesproken wat ik moet vertellen in de briefing en dat doe ik. Iedereen is op de hoogte en we kunnen weg morgen.
