29 oktober 2017 Vandaag is het D-day, de auto moet vandaag worden gerepareerd en gaan rijden want anders kunnen de rest van de Challenge wel op onze buik schrijven. Gister al meerdere keren naar de garage gebeld maar er kon nog niets worden aangegeven, dat is erg lastig. We hebben allebei een beklemmend gevoel want wat als die auto vandaag niet klaar is. We maken er toch maar wat van en lopen naar het wijn museum, ondertussen genietend van een heerlijk appelschuitje. Bij het wijn museum krijgen we een glas om onze nek gehangen en daar wordt wat wijn in geschonken. Dan mogen we de kelder in. Er loopt onder de stad zo´n zeven kilometer aan wijnkelders, de kelder die wij bezoeken is mooi opgeknapt, te mooi eigenlijk. We duiken ons favoriete terrasje op en drinken wat, maar echt rustig zijn we niet en we gaan er weer van door. We besluiten maar te gaan eten want stel je nou voor dat het toch lukt met die auto. Ik heb afgesproken in de middag te bellen en dat ga ik doen. Ik krijg een zeer onbevredigend antwoordt, ze weten niet of het gaat lukken en dan wordt het maandag. Alle doemscenario´s vliegen door ons hoofd en we besluiten niet te wachten tot we weer mogen bellen, we lopen er naar toe en blijven daar ZITTEN.
Zwijgend lopen we naast elkaar naar de garage, allebei in gedachten verzonken en ik bedenk alle scenario´s die kunnen passeren en steeds somberder loop ik verder. Als we aankomen zijn ze druk bezig, maar weer horen we dat ze niet weten of het gaat lukken. Ik wordt er zo verdrietig van dat ik in tranen naar de chef van de werkplaats loop en hem bijna smeek of er echt niet gedaan kan worden. Nogmaals leggen we de situatie uit en dat ik echt op tijd in Marrakesh moet zijn. We bieden aan extra te betalen en hij zegt dat hij het zal overleggen. Niets verder niets. WA loopt continue om de auto heen en weer en ik zit in een stoel in de showroom te `genieten` van Spaanse koningsbladen. Het wordt later en later en in de garage werken ze door. We weten niet hoe lang het geleden is dat we zo´n last hebben gehad van stress en zo´n beklemd onheilsgevoel. Er wordt gewerkt en er wordt gewacht en ineens hoor ik een vertrouwd motor geluid, neeeeeeeeeeeee dat kan niet waar zijn. Dat klopt er worden weer een aantal onderdelen gedemonteerd, weer gemonteerd en weer het vertrouwde motor geluid. De chef stapt in de auto en WA gaat mee, er moet getest worden. Ik durf niet blij te zijn en wacht onrustig af tot de auto terugkomt. WA steekt twee duimen in de lucht en ik kijk hem ongelovig aan, het zal toch niet zo zijn dat hij het doet, daar hebben we allebei niet meer op durven hopen. De chef vertelt dat hij het zo zielig voor me vond dat ik zo verdrietig was, dat hij tegen de monteurs heeft gezegd doorwerken doe het voor die mevrouw. Na het afrekenen geef ik de chef een dikke kus en omhelzing, ze hebben zo hun best voor ons gedaan. We weten niet hoe snel we bij de auto moeten komen, weg van de garage en ik wil voorlopig geen garages meer zien!
Terug naar de studio en onze spullen pakken, we willen zo snel mogelijk en route en Tarifa halen zodat we morgenochtend over kunnen varen. Het is ruim 22:00 uur als we zo ver zijn dat we kunnen gaan rijden. Gaan we het halen, toch weer niet kapot? We gaan het zien.
