In 2019 kwam ik voor het eerst in aanraking met de Rotary Challenge. Johan wilde toen
meerijden, en ik schoof aan bij de presentatie. “We zijn géén TUI,” werd er geroepen – en ik
dacht meteen: daar moet je iets mee doen! Voor ik het wist was ik “gedoopt” tot hostess. Ik
hield me bezig met inschrijvingen en alle rompslomp eromheen. Veel werk, maar eerlijk is eerlijk: ook ontzettend leuk.
Toen Johan in 2019 terugkwam met zijn verhalen en belevenissen, wist ik één ding zeker: dit wil ik ook meemaken. In 2022 reden we samen mee. Voor iemand die niet bepaald avontuurlijk is
aangelegd – eerder een paniekkip en regeltante – was het een sprong in het diepe.
Maar vol goede moed vertrokken we op 21 oktober richting Frankrijk.
De eerste etappes: Frankrijk en Spanje
Frankrijk en Spanje waren mooi, maar niet heel spannend. De echte uitdaging begon pas bij de overtocht naar Marokko. Op de boot ging het nog prima, maar zodra we aan land kwamen, veranderde dat. Mannen met petten zetten busjes aan de kant – dus luisteren en vooral niet te veel vragen. Gelukkig bleek Marokko een prachtige ervaring: een vriendelijk land, warme mensen, lange dagen en talloze indrukken. Natuurlijk liep er van alles anders dan gepland, maar hé: dit is Afrika.
De grens naar Mauritanië
En toen kwam Mauritanië… uren wachten bij de grens, foto’s maken, vingerafdrukken afgeven en van loket naar loket. Pas zeven uur later mochten we door. Daarna: zand, zand en nog eens
zand. Niemandsland vol wrakken, tv’s en oude radio’s. Onze eerste overnachting was op het
strand – een betonblok met een tent erover, vieze matten én kakkerlakken. Gelukkig hadden
we onze eigen luchtbedden en klamboe. Ogen dicht, verstand op nul, en de volgende
ochtend wakker worden met uitzicht op zee. Dát maakt alles goed.
Het moment van twijfel
Niet alles was rozengeur en maneschijn. Een dag later dachten we naar een hotel te gaan,
maar na acht uur hobbelen over gatenkaaswegen kwamen we aan bij… Afrikaanse hutjes. Ik
was er helemaal doorheen en barstte in tranen uit. “Dit is het moment dat je jezelf
tegenkomt,” zei Tineke. Gelukkig hielp een bakkie koffie van Rian en de wetenschap dat
morgen weer een dag was.
De Richatstructuur: buitenaards mooi
Een hoogtepunt was de Richatstructuur – een bizarre, bijna buitenaardse plek in de Sahara.
Astronauten gebruiken hem zelfs als herkenningspunt. Bijzonder om te zien ( zeiden ze), al
waren we vanaf de grond vooral omringd door keien.
Senegal: chaos en charme
De grensovergang naar Senegal was opnieuw spannend: dwars door een natuurpark en over
gatenkaaswegen. Op een gegeven moment doken alle auto’s ineens van een talud af. Johan zei:
“Volg maar!” Ik weigerde en stapte uit – Johan mocht het doen. Doodeng, maar we kwamen
er. Senegal zelf was levendig, druk, groen – pure chaos, maar met charme. Mijn tactiek: arm uit het raam en proberen het verkeer te regelen. De stickers op onze auto bleken gelukkig ook een goed hulpmiddel.
De laatste etappe: Gambia en de finish
Het laatste traject bracht ons via Gambia naar de eindstreep. We waren trots: slechts één
keer vast in het zand en één lekke band. In Bintang Bolong Lodge vierden we dat met bier,
dans en veel gelach. En toen… de grote intocht in Lemon Creek. Auto’s versierd, politie
voorop, muziek, tranen van vreugde. We hadden het gehaald!
Wat een avontuur. Moeilijk, zwaar, hilarisch, emotioneel – maar vooral onvergetelijk. Zo
onvergetelijk dat ik in 2026 nóg een keer mee ga, dit keer samen met Iekje Berg.
